Op zondag 19-05-2024 hebben wij op verzoek van het verzorgingstehuis waar Indie Veteraan Jan Otter tegenwoordig woont hem even in het zonnetje gezet.

een paar weken geleden had Jan een ongelukje gehad en had zijn ribben gekneusd en even leek het erop dat dit de druppel was maar zoals we van die oude taaie garde gewend zijn kwam Jan er weer bovenop.

Maar het had wel gezorgd dat Jan niet naar bepaalde veteranen evenementen kon wat zijn lust en leven is.

Dus hadden de verzorgsters, samen met de dochter van Jan, bedacht dat als jan niet naar zijn mede Veteranen kon, dan moesten de Veteranen maar naar hem komen. 

Dus werd er gebeld naar onze stichting.

Dit belletje liet onze secretaris wel even schrikken want toen hij hoorde dat het, het verzorgingstehuis waar Jan Otter woont was, dacht hij even een momentje dat hij aan de bak moest voor een uitvaart.

Gelukkig was dit niet zo.

Zo ging hij op zoek naar personen met militaire voertuigen maar omdat het pinksterweekend en een trip naar Normandië voor de deur stond konden heel veel personen niet.

Gelukkig was daar de familie Lubbers die een Nekaf hebben en na uitgelegd te hebben wat de bedoeling was, was Wilfred helemaal om.

Helaas was het weerbeeld voor die komende dagen niet zo top dus werd en besloten dat Wilfred verder de regie over de dag over zou nemen en aan zou geven wanneer het plaats zou kunnen vinden.

Dit werd uiteindelijk 1e pinksterdag.

Snel werden er nog wat polo's, met onze patch erop, voor Wilfred Lubbers en Dennis Stoelwinder geregeld, zodat ze onze stichting goed konden uitdragen.

Op de dag zelf hadden we afgesproken dat we ons verzamelden bij de Mac D. in Heerenveen en van daaruit samen naar het verzorgingstehuis gingen.

Net voor Hadden ze de nekaf  nog even volgetankt en de oudste zoon van Wilfred had daarna helaas vol in wat brandstof dampen gezeten.

De arme kerel was daar heel beroerd van geworden en kon niet echt meer genieten.

Dit betekende later wel dat, toen de gezondheid van zoonlief na het ritje met de neus in de frisse lucht richting het verzorgingstehuis, nog niet was verbeterd, de vrouw van Wilfred, José,  nu de Nekaf zou besturen en hij bij zijn zoon achter zou blijven bij het verzorgingstehuis.

Bij het verzorgingstehuis aangekomen werden we opgevangen door de Dochter en verzorgster van Jan Otter en zijn we naar binnen gegaan om Jan te verrassen met onze aanwezigheid.

Veel kreeg Jan er eerst neit van mee vergeleken bij alle andere bewoners want Jan zat lekker met de ogen dicht in zijn rolstoel.

Door de pijnstilling was Jan aardig duf.

Maar uiteindelijk kreeg hij het door en verscheen er een lach op zijn gezicht.

Na een klein bakkie pleur zijn we naar buiten gegaan en lieten we de nekaf zien.

en vertelden we hem dat hij een stukje met ons ging rijden.

We hebben hem voorzichtig in de Nekaf getild en met de cambuur sjaal om gingen we op pad.

we reden een mooi klein rondje waar we zoveel mogelijk hobbels  konden vermijden.

De brug onderweg zat ons niet mee want zowel heen als terug ging hij net open.

een mooi moment om snel wat foto's te maken.

fietsers die dit zagen kregen ook een lach op hun gezicht hoe toen ze doorhadden dat we een oude veteraan in het zonnetje zetten met deze rit.

bij een plas hebben we nog een paar foto's gemaakt en daar was het wel duidelijk dat het een behoorlijke inspanning voor Jan was en is er besloten om retour te gaan.

Thuis gekomen hebben we nog even met Jan een bakkie gedronken. het was wel duidelijk dat hij genoten had maar ook dat het veel energie had gekost dus toen de verzorging hem vroeg of hij zo even naar bed wilde zei hij volmondig JA! om vlak daarna alweer in de stoel de ogen te sluiten voor een klein dutje.

Voor ons dus hoogste tijd om weg te gaan.

Na afscheid genomen te hebben zijn we naar ons eigen huis gegaan.

Wat is het tocht fijn om dit soort dingen te mogen doen.

Bij deze wil ik alle betrokken personen heel erg bedanken.

Maar vooral de familie Lubbers die met hun Nekaf dit mogelijk hebben gemaakt.

Lief en Leed commissie SVCD

(en ja alle foto's zijn geplaatst waardoor er velen op elkaar lijken)